To Σιδηρόκαστρο

Ο χώρος αυτός με τους ορεινούς όγκους και το ποτάμι , ήταν κατοικημένος από την παλαιολιθική εποχή. Αργότερα οι κάτοικοι μάλλον λόγω των σκληρών χειμώνων τον εγκατέλειψαν για να αναζητήσουν την τύχη τους νοτιότερα.

Οι πρώτοι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής του Σιδηροκάστρου όπως φαίνεται από τις διηγήσεις του Ηρόδοτου και του Ομήρου ήρθαν πριν 3800 από τη Λήμνο και ονομάζονταν Σίντιοι.

Για άγνωστους λόγους ,άφησαν την πατρίδα τους ,με τα καράβια τους πάτησαν στην ηπειρωτική Ελλάδα ,κι όταν συνάντησαν τις εκβολές του Στρυμόνα ,τον ακολούθησαν ,διέσχισαν την έφορη πεδιάδα του και για άγνωστους πάλι λόγους εγκαταστάθηκαν στην ευρύτερη περιοχή που εκτείνεται κάτω από το βουνό Μπέλλες ,χαρίζοντάς της και το όνομά τους.Στην περιοχή που σήμερα λέγεται Σιντική. Αργότερα στα κλασσικά χρόνια και τα χρόνια της Μακεδονικής δυναστείας οι κάτοικοι της περιοχής φαίνεται να παρακολουθούν από μακριά και χωρίς να αναμιγνύονται στις διαμάχες ανάμεσα σε Αθηναίους και Σπαρτιάτες για τον χρυσό και το δάσος του Παγγαίου.

Στα Βυζαντινά χρόνια πάνω από στον ασβεστολιθικό βράχο του Σιδηροκάστρου ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος χτίζει το Βυζαντινό κάστρο παίρνοντας άμμο και κροκάλες από τον παραπόταμο του Στρυμόνα , Κρουσοβίτη που μέχρι και σήμερα διασχίζει το Σιδηρόκαστρο. Έτσι οι κάτοικοι εκείνης της εποχής κλεινόντουσαν και εύρισκαν καταφύγιο στο κάστρο.

Ήταν μεγάλη η ανακούφιση των κατοίκων μιας και οι επιδρομές των Βουλγάρων, Νορμανδών, Τούρκων, Σέρβων ήταν συχνές - πυκνές αφού ο Στρυμόνας ,βόρεια του Σιδηροκάστρου ,περνώντας μέσα από τα βουνά , δημιουργούσε άθελά του ένα φυσικό πέρασμα από το οποίο οι επιδρομείς κατέβαιναν στην Βυζαντινή επικράτεια.

Το 1383 πέφτει πρόωρα στα χέρια των Τούρκων πριν εκπνεύσει εντελώς η Βυζαντινή αυτοκρατορία.Για 529 χρόνια το Σιδηρόκαστρο εντάσσεται σε ένα από τα πολλά βιλαέτια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Δυστυχώς, αν και για τόσα χρόνια το Σιδηρόκαστρο σημαδεύτηκε και από τον τούρκικο πολιτισμό, κανένα ίχνος δεν έχει απομείνει να μας θυμίζει εκείνη την ιστορική περίοδο.Στην διάρκεια του Α Βαλκανικού πολέμου ,κατά τον οποίο Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία συμμαχούν για την αποτίναξη του τούρκικού ζυγού, το Σιδηροκαστρο καταλαμβάνεται από τους Βουλγάρους στις 10 οκτωβρίου του 1912.

Κατά τον 2ο βαλκανικό πόλεμο η Βουλγαρία στράφηκε κατά των δυο συμμάχων της.Ακολούθησαν ,το καλοκαίρι του 1913 , πολεμικές επιχειρήσεις στην κεντρική Μακεδονία. Ο ελληνικός στρατός προωθήθηκε και μετά την περίφημη μάχη του Δεμίρ Ισσάρ στις 27 Ιουνίου 1913 το Σιδηρόκαστρο υποδέχεται τον ελληνικό στρατό και στους επόμενους μήνες ,μετά την κατάπαυση του πυρός και τη συνθήκη του Βουκουρεστίου, Έλληνες πρόσφυγες από το γειτονικό Μελένικο.
2 χρόνια μετά την κήρυξη του α΄ παγκοσμίου πολέμου η Ελλάδα μπαίνει στον πόλεμο ,στο πλευρό των συμμάχων. Τον Μάιο του 1916 οι Βούλγαροι ,στο πλευρό των Γερμανών, ξαναμπαίνουν στο Σιδηρόκαστρο και το εγκαταλείπουν ξανά με τον τεματισμό του β΄ παγκόσμιου πολέμου.
Τον Απρίλιο του 1940 ,οι Γερμανοί αφού κάμψουν την αντίσταση των αγωνιστών στα οχυρά του Ρούπελ ,κατεβαίνοντας μετά από 20 χλμ θα υψώσουν τη σβάστικα και στο Σιδηρόκαστρο.
Το φθινόπωρο του 1944 η εθνική αντίσταση θα υποχρεώσει τους Βούλγαρους που είχαν συμπαραταχθεί με τους Γερμανούς να αποχωρήσουν από το Σιδηρόκαστρο.Από τότε το Σιδηρόκαστρο , όπως και η υπόλοιπη Ελλάδα, διανύει μια μεγάλη περίοδο χωρίς πολέμους και κατακτητές ενώ κάτω από τον βράχο (Ισάρι) και δίπλα στις όχθες του Κρουσοβίτη δίνει καθημερινά τις δικές του μάχες για ανάπτυξη και ευημερία. Σ'αυτό έχει και την φύση με το μέρος του που του προσφέρει ένα σωρό γεωγραφικά πλεονεκτήματα.

Ο Κρουσοβίτης με τους υγρούς ψιθύρους του στην ομώνυμη κοιλάδα του και τους καταρράκτες του, ο μαύρος Βράχος με το σπήλαιο που κρύβει στα σπλάχνα του, το Ισάρι που σαν κατάρτι ορθώνεται πάνω από την πλατεία.

Τα λουτρά των ιαματικών πηγών Σιδηροκάστρου με το χαμάμ του Αγκίστρου που ανακουφίζουν και χαλαρώνουν συνανθρώπους μας από όλη την Ελλάδα. Ανατολικά ο Στρυμόνας που κατεβαίνοντας από την Βουλγαρία μαζεύει τα νερά όλης της ζώνης του Πιρίν ,γεμίζει αδιάκοπα τη λίμνη Κερκίνη ,αγαπημένο ποιητικό τοπίο του Θ.Αγγελόπουλου.

Στις πλαγιές του Μπέλλες είναι χτισμένα τα Πορρόια, ενώ 25 χλμ βόρεια τα σύνορα με την Βουλγαρία της Ενωμένης Ευρώπης, τα οποία πλέον είναι τόσο προσπελάσιμα που καθιστά τις πόλεις της Ν.Βουλγαρίας έναν καθημερινό προορισμό.